.png)
Eigenlijk heb ik niet zo vaak een mening over dingen. Ik mis te veel informatie en hou graag een open mind. Een mening vormen is voor mij alsof ik iets dichtzet en daarmee mezelf vastzet in een starre gedachte van ‘zo is het’.
Vroeger had ik al niet echt een mening, ja, wel over wat ik wel en niet leuk vond en over wie er wel of niet lief was. Maar geen mening over politieke dingen, waar iets hoort te staan of hoe iets zou moeten zijn. Zolang het maar handig is. Dat is mijn mening dan misschien. Maar veel mensen was dat niet genoeg. Ik voelde mij vaak geforceerd om een mening te moeten geven tijdens een gesprek. Een mening die ik niet had. Dus bedacht ik maar wat. en dat kon ik natuurlijk nooit onderbouwen. Dus ik kreeg een weerwoord en daarmee was ik weer stil.
Oh die verhitte discussies…wat ging ik die graag uit de weg. Maar dat deed ik niet. Nee in de plaats daarvan ging zelf ook maar meer nieuws kijken, zodat ik op de hoogte was en misschien mee kon praten. Hopelijk zelfs een mening vormen zodat ik in elk geval onderdeel kon zijn van een gesprek. Want zo voelde het. Alsof ik er maar een beetje naar stond te kijken langs de zijlijn. Doorhebbend dat ze het stiekem zelf ook niet weten en alleen maar gelijk proberen te krijgen. Het was een beetje alsof je door de comments van linkedIn zat te scrollen. Iedereen weet het beter en niemand lijkt te luisteren. Ik heb het vrij lang volgehouden om mij hier aan aan te passen, met alle gevolgen van dien.
Het gevoel er niet bij te horen en niet te voldoen werd steeds groter en mensen begonnen ook geen gesprekken meer met mij, leek het. Ik probeerde goedkeuring te verdienen door dingen heel goed te doen, of ze voorbij te streven en te laten zien dat ik ook slim was. Ook dat was hard werken. Ikw erd er alleen maar irritant van. Ik heb mezelf volledig voorbij gelopen door er op deze manier te proberen erbij te horen.
Ik ben inmiddels gestopt met nieuws kijken en mij verdiepen in zaken waar ik geen invloed en interesse op heb, maar de drang om een mening te vormen was er nog steeds wel. het ging vrijwel automatisch. Het was tot een paar jaar geleden, toen ik begon met Hersenbrekers dat daar écht verandering in kwam. We hadden het idee om op onze nieuwe website neer te zetten wat we leuk vonden en waar we een hekel aan hebben (ja dat leek ons toen een goed idee). En mijn compagnon en goede vriend Raoul zette neer: ‘ik heb een hekel aan verhitte discussies.’
Die kon ik echt niet plaatsen. Want ‘dat hoort toch juist? Iedereen doet dat.’ dacht ik. En tegelijk voelde ik een soort opluchting. Alsof ik niet gek was. Dat er nog iemand is die dat stom en nutteloos vind en er een rotgevoel van krijgt.
En het voelde ook als een soort toestemming. Alsof er iemand tegen mij zei: ‘je hoeft geen mening te hebben’. Je mag ook gewoon lekker meningloos zijn en toch meepraten.
Nou dat doe ik wél graag, ook in mijn werk. meestal haal ik bij een starre mening wat nuances aan of als iemand vraag ‘dat is toch zo’? dan haal ik mijn schouders op en maak ik zo’n lang gezicht van ‘geen idee’. En dat praten ze zelf verder en uiteindelijk praten ze zich vast. Alles wat je daarna zegt klinkt slim. Lifehack!
Nog steeds zoek ik mensen met een constante mening niet op, maar door het zelf niet meer te doen ben ik ook gelijkgestemden gaan aantrekken. In dan krijg je geen welles-nietes gesprekken meer, maar filosofische gesprekken, andere inzichten, verbinding met de andere persoon. Échte dialoog. Simpelweg delen wat je denkt te weten zonder te verwachten dat de ander het ook snapt.
Het stelt mij ook in staat om door een gesprek heen te kijken en mezelf af te vragen waarom het voor diegene zo belangrijk is om over een specifiek iets zo’n punt te maken. Blijkbaar is er dan een belang voor diegenen en dát vind ik dan weer wél interessant om het over te hebben. Want de persoon is vaak veel leuker dan de mening. Maar dat is natuurlijk helemaal mijn mening:).
Mocht ik mezelf nu plots toch in zon verhit gesprek aantreffen, dan stel ik mezelf tegenwoordig de vraag;
‘Wil je geluk, of gelijk?’
Wat zou jij kiezen?
Bas den Blaauwen
