Soms kan er niks meer bij in mijn hoofd, alsof ik helemaal vol ben en blanco tegelijk. Hoog tijd voor 'The nothingbox!' (met ondersteunend filmpje)
Van de week had ik weer zo'n dag. Ik heb de ochtend gewerkt van 8 tot 12 en ik ga naar huis. Je moet weten, ik werk vanuit mijn kantoor onderaan de heuvel waar ons huis op staat, dus ongeveer 20 meter lopen. Zojuist heb ik 2 intensieve coachsessies gedaan en daarvoor nog een bak administratie. Ik wilde eigenlijk nog wat mails behandelen maar ik strandde op mijn telefoon. Een beetje onvoldaan pak ik mijn laptop in en doe ik de antieke , tochtende kantoordeur open. Met een net zo'n oude, grote sleutel draai ik de deur op slot en kijk ik naar boven. Als ik naar boven kijk zie ik het huis en daarnaast bos. Alleen maar bos, bomen en een prachtige blauwe lucht. Normaliter wordt ik daar meteen blij van maar...niets...
Ik sjok naar huis, mijn vrouw is thuis en vraagt hoe het was. 'Ja goed, mooie sessies en veel gedaan' zeg ik. Maar ik voel niets. Nu is het mijn beurt om te vragen hoe haar ochtend was. Maar ik weet al dat ik hier maar weinig van ga onthouden. Om lief te zijn vraag ik het toch. Ze is amper klaar met vertellen of ik begin weer over mijn eigen werk te vertellen. Geen idee meer wat ze precies zei. Nu moeten er nog dingen overlegt worden. Zwemles, planning, schoolspullen, kinderdingen, werkroosters, het komt allemaal op tafel. En om de paar zinnen vraag ik 'hé wat?' Ik lijk het niet te volgen en mijn vrouw begint nu toch wel een beetje geïrriteerd te raken. Het wordt stil en we doen ons eigen ding.
Even later komt het binnen en besef ik mij, 'Whoops! veel te lang en teveel hoofdwerk gedaan'. Tijd voor iets anders.
Nu hebben we een huis uit 1900, helemaal van hout en het is op zijn zachts gezegd een opknappertje. Er valt veel aan te klussen dus. Een perfecte mogelijkheid om lekker met je lijf te werken en dat hoofd even uit te zetten. Met dit mooie weer ben ik buiten aan het werk. Ik tover een oude schuur om tot kippenhok. 'Vandaag krijg ik de vloer er vast wel in', zeg ik nog tegen mijn vrouw. (we weten allemaal hoe dit af loopt).
Ik begin. Zet de zaag klaar, bepaal de eerste stap en begin. Terwijl ik bezig ben dwaal ik af in gedachten. Net alsof ik onder de douche sta, beginnen de ideeen vrij te stromen en komen er allerlei oude gebeurtenissen voorbij. Plots gaat de telefoon. Ik neem op. Het is een telefonische verkoper. Overschakelen naar het Zweeds en afpoeieren. Terug naar de klus. Waar was ik...oja! En langzaam dwaal ik weer af.
'Pappa?' hoor ik ineens achter me. Nog half in gedachten zie ik ineens mijn dochtertje staan. Ik voel mij gestoord en ben blij haar te zien tegelijk. Ze begint van alles te vertellen en daarna nog wat vragen. Dan gaat ze schommelen. Dan gaat de telefoon, deze is belangrijk. Het is Marjolein, om even af te stemmen over onze coachopleiding. Ik schakel om en neem er de tijd voor.
Ik hang op en kijk naar het project. Nog niet veel gedaan. Wel een stukje verder. De motivatie ontbreekt om nog verder te gaan. Ik ruim het gereedschap gemakzuchtig op.
Ik vertel mijn vrouw over hoe ik mij voel. Ze kijkt me aan en zegt 'ja vindt je het gek'. 5 woorden waardoor ik alweer weet hoe laat het is. Veel te weinig in de nothingbox gezeten.
Die nothingbox is dat plekje in je brein waar je aan niets hoeft te denken, dat plekje waar je gedachten op de achtergrond de vrije loop hebben maar je niet bewust ergens aan denkt en die heb ik regelmatig op te zoeken. Alles wat een beetje repetitief is zet mij al snel in die staat. Vaak is 5 minuten al genoeg tussen taken door om weer een beetje helder te zijn, maar het werkt dus niet als ik mijn laptop dichtsla, op instagram zit, snel naar huis loop en daar ook mijn aandacht ga verdelen. Nope!
Dus ik maak een plan, voor de volgende dag. Ik ga er op uit en ga werken bij een meer bij ons in de buurt. Ik zorg dat de laptop opgeladen is, ik neem alles mee wat mee moet en ik ga naar dat meer toe. En oja...mijn hengel natuurlijk. Het plan is om wat teksten te schrijven en na te denken over hoe we onze coachopleiding gaan lanceren.
De volgende morgen voel ik me gemotiveerd. Zin om lekker even weg te gaan. Ik zeg de kiddo's gedag, raap mijn spullen bij elkaar en vertrek op relaxte wijze richting een van de mooiste meren uit de buurt. Ik kom aan op het kleine strandje om 9:00 in de ochtend en er is niemand. Ik ben helemaal alleen. Ik hoor vogels fluiten, insecten zoemen en water kabbelen. Het strakke, heldere wateroppervlak ziet er uitnodigend uit, maar na mijn vinger in het water te hebben gestoken besluit ik toch dat ik even afzie van zwemmen.
Ik ga zitten op een rots aan de bosrand bij het kleine strandje, laptop op schoot en open een word document. Laat die inspiratie nu maar komen! En dan....niets.... ik denk 'bekijk het dan maar', klap mijn laptop dicht en pak mijn hengel, ik gooi een paar keer uit en plots krijg ik zin om een videootje op te nemen. Ik pak mijn telefoon, neem in 3 keer een 'goed genoeg' video op en bedenk me ineens waar dat filmpje voor kan dienen. Ik ga weer achter de laptop, schrijf 6 teksten en stuur deze naar Fey, onze marketeer. Ik stem snel nog even af, met haar, met Marjolein en bericht alle coaches. Met een half uur een ochtend aan werk gedaan. Het begon allemaal met het 3x uitgooien van een hengel.
De moraal van dit verhaal: Wij mensen hebben onze nothingbox nodig. We kunnen niet alleen maar aan staan, dan zijn we minder productief dan we willen. Ga iets repetitiefs doen en verzink in het niks, het zal je goed doen. Ik heb het in het verleden afgeleerd de nothingbox in te gaan. Iedere keer als ik daar was dan kreeg ik een gedachte die mij terugfloot, meestal in de vorm van een taak. Zo was ik geconditioneerd. Als ik niets deed dan was ik lui.
En het verband met ADHD? In "The Nothingbox' gaan is een vorm van trance (dat doen we zo'n 300x per dag om dingen te verwerken) en de meeste mensen met ADHD zijn trancegevoelig. Wat betekend dat ze snel in trance raken wanneer iets repetitief is. Te herkennen aan 'afgeleid raken door eigen gedachten'. Gebeurd vaak als we wachten, scrollen, zappen, saaie teksten schrijven, autorijden, douchen, iets lezen wat niet echt interessant is etc...etc... Met levendige gedachten em soms zelfs in jezelf praten. Vaak hoor ik van mannen ook dat ze op zoek zijn naar rust, en komt het er dan uit als, 'even geen gezeik aan mijn kop'. Ze hebben behoefte aan de Nothingbox.
Overigens ben ik inmiddels heel goed geworden in 'The Nothingbox' Ik gebruik het zelfs om ongewenst geluid uit te tunen of zet het schaamteloos in tijdens saaie verhalen. Tja...
Het schijnt dan ook dat met name mannen hier behoefte aan hebben. En daar zijn zelfs onderzoeken naar gedaan. Die Nothingbox is echt een ding. Ik bedoel maar; Hoe vaak vraagt een vrouw aan haar man om iets te doen? en hoe vaak is dat andersom? Die arme man zit gewoon in zijn Nothingbox op te laden, moet hij weer klusjes doen;). Onderstaand filmpje heeft mij geholpen de schaamte van 'The Nothingbox' wat af te halen en mijn vrouw en ik begrijpen elkaar hierdoor weer wat beter. Leuk om samen met je partner te kijken.
In dit filmpje wordt het principe 'The nothing box' op grappige wijze uitgelegd door het mannen en vrouwenbrein te vergelijken. have fun!
Groet,
Bas
Comentarios