.png)
Ik ken ze allebei al heel mijn leven en ze werken elkaar ontzettend tegen.
Aan de ene kant een tomeloze stroom aan ideeën en motivatie waar ik meteen actie op wil zetten. En aan de andere kant de standaard. Niet een standaard om iets op te zetten maar de standaard die gezet is over hoe we dingen zouden moeten doen of aanpakken.
Noem het ADHD of gewoon creatief. Al heel mijn leven hou ik van creëren. Bouwen. Maken. Vanuit je eigen beeld iets maken en dan steeds wat verbetering aanbrengen tot dat het daar is waar ik het wil hebben of goed genoeg vind. Dit is iets wat ik vroeger veel deed met bijvoorbeeld Lego of K'nex, je weet wel van die stokjes war je dan iets mee maakt. op latere leeftijd werd dit tekenen, muziek componeren of gewoon lekker iets bouwen in mijn hoofd.
Maar wat nou als je een idee hebt en er dan vervolgens iemand tegen je zegt hoe je dat aan zou moeten pakken? Ik bleek hier erg gevoelig voor.
Er was een tijd dat helemaal ben gestopt met creëren, ik was namelijk nogal allergisch voor het zinnetje: ‘dan moet je wel…….’. Misschien ken je dat wel.
Ik wil een mooi gebouw maken van Lego. ‘Dan moet je wel eerst aan de onderkant beginnen’
Ik wil een tekening maken. ‘Zorg je wel dat je binnen de lijntjes blijft?’
Ik wil een bedrijf starten. ‘Dan moet je wel eerst startkapitaal hebben’
Ik wil gaan wielrennen. ‘Dan mag je wel een goeie fietsbroek kopen’
Ik wil een website bouwen. ‘Nou dat is duur hoor, zorg wel dat je ,meteen de juiste hebt zodat je goed wordt gevonden op google’.
Het leek wel alsof ieder idee dat ik uitte een soort Pavlov effect creëerde bij degene tegen wie ik het zei. Dat er instant iets gezegd werd waar ik aan moest voldoen om mijn idee te kunnen uitvoeren. Ik heb mij dit enorm laten remmen.
Ik ben eigenlijk geen doemdenker. Maar ik heb wel zo leren denken. Zo heb ik door precies hetzelfde tegen mijzelf te zeggen mezelf heel wat toffe ideeën door de neus geboord.
Een paar jaar geleden ben ik hier vrij abrupt mee gestopt. Ik ben gewoon begonnen met creëren. En de enige mantra die ik daarvoor heb gebruikt was ‘fuck it’. Ik ben niet eerst de juiste post helemaal gaan uitwerken voordat ik deze plaatste. Nee ik plaatste gewoon wat leuk genoeg was. En later ben ik dit bij gaan schaven en verbeteren.
En datzelfde heb ik gedaan met onze podcast. We beginnen gewoon en de rest komt vanzelf. En dan komt het uit ons hart, niet vanuit het hoofd. ‘Fuck it’ dachten we. Inmiddels hebben we 15.000 terugkerende luisteraars en hebben we er zelf veel minder werk aan dan een gelikte podcast met allerlei toeters en bellen. Lui? Nope! Efficient!
Ik heb hier dan ook een speciale denkbeeldige emmer staan. En die noem ik ‘The fuck it Bucket’
In deze emmer gooi ik alles wat mij belemmerd om nu te starten met datgene wat ik wil doen.
Denk eens na, hoe vaak doe jij iets niet omdat je bezig bent met de randvoorwaarden?
Hoe vaak heb je al een sport willen doen, daar alles voor aangeschaft maar niet daadwerkelijk doorgezet?
Vaak denken we dat we meer nodig hebben om ergens goed mee te kunnen starten, maar in werkelijkheid is het precies andersom.
En het is ook niet gek dat we zo denken. Tegenwoordig is de standaard, de lat, bij de meeste dingen erg hoog. We zien hoe succesvol anderen zijn met wat ze doen, maar we zien niet de weg er naar toe en weten ook niet meer hoe we die bewandelen. Ik bedoel maar, wie zet er op Instagram dat hij het volledig heeft verkloot? Of wie zet op LinkedIn dat hij een stom klein foutje heeft gemaakt? Terwijl ieder klein succesje gepost wordt?
Het lijkt wel of alles direct goed moet zijn. En niets is minder waar.
Daarbij zijn de verwachtingen ook gegroeid. Heb je nu een winkel dan krijg je de vraag, ‘heb je geen webshop?’ Of als je een website hebt dan moet hij aan allerlei eisen voldoen zodat men het makkelijk kan lezen. En zo kan je hartstikke succesvol zijn in wat je doet en maakt, maar nog steeds het gevoel hebben dat je te weinig doet. Mij hield het lang tegen om nog te starten of überhaupt op gang te komen..
Tijd voor een grotere ‘Fuck It Bucket’ zeg ik!
Want die standaard zegt helemaal niks over wat men er aan heeft. Je eigen standaard is goed genoeg voor jou en je zal ook anderen aantrekken met dezelfde standaard. Zolang je hem maar leeft.
Mijn standaard ligt over het algemeen vrij laag. Ik ben gewoon vrij makkelijk in dingen. Ik noem mezelf ook weleens de anti-perfectionist. Want ik kom op een punt waar ik iets doe en dat gewoon wel prima vind. En dat is meestal goed genoeg. Ik krijg er een hoop mee gedaan op een dag. Een lage standaard is dus ook geen luiheid of ADD. Het is efficiëntie. Je druk maken over nutteloze futiliteiten, daar heb nooit iets van begrepen.
Maar wat ik wel heb moeten leren is dat mijn omgeving andere dingen belangrijk kan vinden dan ik. En dat ik leer en ontwikkel door ook contact te blijven houden met dat stukje van net even een stapje meer doen. Soms help het.
En mijn omgeving heeft moeten leren dat niet alles wat zij belangrijk vinden ook voor mij belangrijk is. Dat er ook losgelaten mag worden.
Stel je voor dat jij wat van de opgelegde standaard zou kunnen en mogen loslaten en ‘hup’ in ‘The Fuck It Bucket’ zou gooien. Wat zou je dan daar dan in gooien?
Zou je net als ik loslaten dat je goeie apparatuur moet hebben voor een podcast?
Zou je net als Giel Beelen loslaten dat mensen je zweverig gaan vinden als je iets met zelfontwikkeling gaat doen?
Zou je je huis niet meer meteen op gaan ruimen als je hoort dat je ouders langskomen?
Zou je minder gaan werken?
Ik ben super benieuwd naar wat jij in The Fuck It Bucket gooit!
Wil je ook weleens eens iets in je Fuck It Bucket kunnen mikken? of wil je graag een grotere, zodat je minder last hoeft te hebben van ADHD symptomen?
We staan natuurlijk voor je klaar!
Ennuh..oja... als je misgooit....Fuck it!
Bas den Blaauwen
ADHD Trainer
Wat gooi jij hier in?
0%wat anderen van mij vinden
0%zorgen over anderen
0%iets waardoor ik niet begin
0%dingen waar ik geen invloed op heb
You can vote for more than one answer.