top of page

Einstein had ADHD!

Door: ADD Aleks


Ja ja. En hij was zeker ook een vrouw?!

Maar nu even serieus. Einsteins geslacht laat volgens mij weinig twijfels over. Maar

sommigen beweren echt dat hij ADHD had. Nu ben ik zelf geen psychiater die dit soortdiagnoses kan stellen. En ook al was ik het wel, lijkt het mij best knap om iemand die meerdan een halve eeuw dood is te diagnosticeren. Wat ik echter wél weet, is dat het mij enorm heeft geholpen te weten dat er veel exceptioneel slimme en succesvolle mensen met ADHD zijn.

Het hielp mij om bij te komen van de shock die ik ervoer toen ik voor het eerst hoorde dat mijn stress gerelateerde klachten mogelijk iets te maken hebben met deze paar lettertjes…

Einstein, Disney, John F. Kennedy, Socrates, Da Vinci. Een kleine selectie van een lange lijst grootheden waarvan men vermoedt dat ze ADHD hadden. “Geen verkeerd clubje om bij te horen!” zei ik toen geruststellend tegen mezelf. En zo communiceerde ik mijn mogelijke diagnose ook aan de paar streng gekozen vertrouwelingen. Want ja, ik ga toch niet van de daken schreeuwen dat ik iets heb waar ik mogelijk door een psychiater voorgeschreven medicatie voor moet slikken! Ik ben toch niet gek!


Mogelijke medicatie was trouwens vanaf het begin al een dingetje voor mij. Ik houd er niet zo van om fabrieksmatig bewerkte spullen in mijn lichaam te stoppen. Behalve chocola misschien. En koekjes. En pina colada. Anyways, mijn point was: liever geen medicatie. Ikheb al genoeg van mijn eigen emotionele uitbarstingen en humeurswisselingen (welcome to womens world) en wou daar eigenlijk geen andere veranderingen in aanbrengen. En het tegenovergestelde, dempen van emoties, leek me eigenlijk ook niet echt prettig. Ergens ben ik namelijk gesteld geraakt aan mijn spontane (lees: super chaotische maar soms ook wel zeer creatieve, uitbundige en gezellige) kant. Dus: hoe de uitwerking van de medicatie ook zou zijn, ik had niet het gevoel dat het mijn situatie zou verbeteren…

Ik mezelf daarom voorgenomen om eerst maar eens goed te kijken hoe ver ik kon komen om op andere manieren “de tijger van ADHD in mij” te temmen. Want ja, na 10 jaar experimenteren was ik inmiddels gewend geraakt aan persoonlijke ontwikkeling, zelfreflectie, werken met emoties, overtuigingen en belemmeringen. Rondom mijn 30e sneuvelde ik namelijk aan deze – wat ik voorheen nog dacht – modeziekte.

Ouder en wijzer (ehm, wishful thinking) en mede dankzij mijn bijna tweede burn-out en een mogelijke ADD-diagnose, kreeg ik opnieuw een kans om goed naar mezelf en naar mijn leven te kijken. Om mezelf af te vragen wie ik wérkelijk ben. Waar ik eigenlijk echt om geef en wat ik de moeite waard vind. En waar ik écht van geniet. En wat ik kan.

En dit keer deed ik niet meer alsof ik een probleemgeval was dat gerepareerd moest worden. Dit keer benader ik het alsof ik een goed-genoeg en OK mens ben die simpelweg wat hulp nodig heeft om zijn eigen waarde (opnieuw) te leren inzien.

Mijn ervaringen op deze mooie reis deel ik graag in dit blog. Onthoud wat je de moeite waard vindt en vergeet de rest. Reis je mee? Lijkt mij gezellig.


Ciao!


“Ook een weg van 1000 mijl begint met één eerste stap” (Chinees gezegde)




61 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page