Thrill doet leven!

ADHD column van Marjolein Ligthart

Regelmatig ga ik in het weekend mee met mijn dochter naar haar paard…of eigenlijk haar paarden, want naast haar eigen paard rijdt en verzorgt ze ook andermans paarden. Alsof ze het al niet druk genoeg heeft met een voltijd studie en sociale activiteiten. ‘Hoe doet ze dat?’ vraag ik me wel eens af, maar tegelijkertijd weet ik dat mijn moeder ook zo naar mij keek. Ik voelde ook nooit een ‘te druk’ als het ging om sociale activiteiten en hobby’s. Misschien zou mijn moeder mij ook wel een thrillseeker hebben genoemd in die tijd?

‘Teveel’ kon ik wel ervaren tijdens mijn studie. En dat ‘teveel’ zat dan vooral in hoorcolleges en individuele grotere klussen en daar heb je er nogal veel van op het HBO. Ik begon dan wel hoor, want dan was het vaak iets nieuws en dan kon ik daar helemaal met een hyperfocus op, maar als het dan echt concreet moest worden dan ging het toch weer tot het laatste moment aan de kant. En dan werd het afraffelen (wat betekent dat ik het wel voor 100% afmaakte, maar voor mijn perfectionistische meetlat was ik pas op 70%). En dat uitstellen-tot-het-laatste-moment, is dat dan een vorm van ‘veilige thrillseeking’ of zo?

Nu heeft mijn dochter zich ten doel gesteld om te zorgen dat ik weer ga paardrijden. Ik rijd wel, maar galopperen durf ik niet meer sinds ik er bij een wilde buitenrit in Frankrijk (“doe mij die lastige maar geen probleem..) knalhard vanaf ging in de rengalop. Sindsdien vermijd ik dus dat ik te hard ga en daarmee vermijd ik ook de ‘thrill’ van dat momentje controleverlies.

Als ik eerlijk ben is dat vermijden er op meerdere vlakken ingeslopen en ongemerkt kun je daar behoorlijk onderprikkelt van raken en dat kan met een ADHD-brein razendsnel omslaan in chronische onderprikkeling wat een serieuze bedreiging is van je gezondheid (net als chronische overprikkeling waar we ook zo makkelijk in belanden).

Het deed me ook denken aan de ADHD-podcast over ‘thrill seeking’ en hoe ik voor we de podcast in gingen dacht ‘hm..heb ik niet zoveel mee’ en tijdens het praten tot besef kwam, dat ik er juist alles mee heb! Thrills moet ik hebben!!! Dus ik bedank mijn dochter voor de reminder aan mijn thrill-behoevende kant, die wild wil galopperen over het strand; haar motorrijbewijs wil halen; wil parachute springen en diepzeeduiken…..

Dus: komende zaterdag stap ik weer op het paard en ga kijken of ik binnen een maand die turboknop weer kan vinden.

Ik houd je op de hoogte!